ການປູກຫມາກເຍົາ

ທີ່ມາຂອງຫມາກເຍົາໃນລາວ

ຫມາກ​ເຍົາ​ເປັນ​ພືດ​ທີ່​ນຳເຂົ້າ​ມາ​ຈາກ​ປະ­ເທດ​ໄທປາຍ​ກຸງສີ​ອາ​ຍຸດ​ທະ​ຍາ ໂດຍ​ຊາວ​ປັອກຕຸຍ​ການ ເພື່ອ​ຜະ­ລິດ​ເມັດ​ນຳ­ໄປອັດ​ບີບ​ນ້ຳ­ມັນ​ເຮັດ​ສະ­ບູ ແລະ ໃຊ້ຈູດ​ໄຟ​ໃຫ້​ມີ​ແສງ​ສະ­ຫວ່າງ​ໃນ​ເວລາ​ກາງ­ຄືນ, ຫມາກ​ເຍົາ​ເປັນ​ພືຢືນ​ຕົ້ນ​ຕະ­ກູນ​ຢາງ­ພາ­ລາ​ອາ­ຍຸຍືນ​ປະ­ມານ 50 ປີ, ຄວາມສູງ​ປະ­ມານ 2-7 ແມັດ ທົນ​ທານຕໍ່​ຄວາມ​ແຫ້ງ­ແລ້ງ​ໄດ້​ດີ ແລະ ຈະ­ເລີນ​ເຕີບ​ໂຕ​ໄດ້​ດີ​ກັບ​ທຸກ​ສະ­ພາບ​ແວດ​ລ້ອມ ຍົກ­ເວັ້ນ​ໃນ​ບໍ­ລິ­ເວນ​ທີ່ມີ​ນ້ຳ​ຂັງ ຫມາກ​ເຍົາ​ມີ​ຊື່​ແຕກ​ຕ່າງກັນ​ໄປ​ຕາມ​ແຕ່​ລະ​ທ້ອງ­ຖິ່ນ​ເຊັ່ນ: ພາກ​ເຫນືອ​ຂອງ​ໄທ​ເອີ້ນ​ວ່າ ຫມາກ​ຮຸ່ງ​ຮົວ, ພາກ​ກາງ​ເອີ້ນ​ວ່າ ສະ­ບູ​ດຳ, ພາກ​ຕາ­ເວັນ​ອອກ­ສຽງເຫນືອ​ເອີ້ນ​ວ່າ​ຫມາກ​ເຍົາ ແລະ ພາກ​ໃຕ້​ເອີ້ນ​ວ່າ​ຫມາກ​ຮຸ່ງ​ເທດ. ເປັນ​ພືດ​ທີ່​ມີ​ສານ­ພິດ hydrocyanic ຢູ່​ໃນ​ຕົວ ແລະ ໃບ ສ່ວນໃຫຍ່​ຈິ່ງ​ມັກ​ປູກ​ເປັນ​ຮົ້ວ​ກັນ​ສັດລ້ຽງ ນ້ຳ­ມັນ​ຫມາກ​ເຍົາ​ສາ­ມາດໃຊ້​ເປັນ​ນ້ຳ­ມັນ​ກາ​ຊວນ ເຊິ່ງ​ເປັນ​ພະ­ລັງ­ງານ​ທົດ​ແທນ​ທີ່​ຮັກ­ສາ​ສະພາບ​ແວດ​ລ້ອມ​ໄດ້​ເປັນ​ຢ່າງ​ດີ.

ການ​ປູກ ແລະ ການ​ຮັກ­ສາ.

ພື້ນ​ທີ່​ປູກ​ຄວນ​ເປັນ​ພື້ນ​ທີ່ໆ​ລະ­ບາຍ​ນ້ຳ​ໄດ້​ດີ ເປັນ​ພື້ນ​ທີ່​ສະຫວ່າງ​ແຈ້ງ​ມີ​ແສງ​ແດດ.

ແນວ​ພັນ.

ໃນ​ເວ­ລາ​ທີ່​ຍັງ​ເປັນ​ພັນ​ພື້ນເມືອງ​ແມ່ນ​ເອີ້ນ​ຊື່​ຕາມ​ແຫລ່ງ​ປູກເຊັ່ນ: ພັນ​ໂດ​ລາ​ສ, ພັນ​ສະ­ຕູ ຍັງ​ບໍ່​ທັນ​ມີ​ພັນ​ທີ່​ໄດ້​ຮັບ­ຮອງ​ເປັນ​ທາງ ການ​ເວ­ລາ​ນັ້ນ​ຍັງ​ຢູ່​ໃນ​ໄລ­ຍະ​ວິ­ໄຈ ແລະ ພັດ­ທະ­ນາ​ເພື່ອ​ຫາ​ສາຍ​ພັນ​ທີ່​ດີ​ເຫມາະ​ສົມ​ສຳ­ລັບ​ທ້ອງ­ຖິ່ນຕ່າງໆ.

ການ​ຂະ­ຫຍາຍ​ພັນ.

ຫມາກ​ເຍົາ​ປະ­ຈຸ​ບັນ​ນີ້ ນິ­ຍົມຂະ­ຫຍາຍ​ພັນ 2 ລັກ­ສະ­ນະ​ຄື: ໃຊ້​ເມັດ  ແລະ ການ​ໃຊ້​ທ່ອນ​ພັນ (ໃຊ້​ລຳ­ຕົ້ນ).

1.  ການ​ໃຊ້​ເມັດ (ບໍ່​ມີ​ໄລ ຍະ​ພັກ​ຕົວ): ຄວນ​ເກັບ​ຝັກ​ທີ່​ແກ່ມີ​ສີ­ເຫລືອງ​ແກມ​ສີ­ນ້ຳ­ຕານ​ໃນຖົງ​ຢາງ ຫລື ຫນານ​ກ້າ​ເບ້ຍອາ­ຍຸ​ໄດ້ 2 ເດືອນ​ຈິ່ງ​ນຳ­ໄປ​ປູກ.

2.  ການ​ໃຊ້​ທ່ອນ​ພັນ: ເຮົາຄວນ​ໃຊ້​ທ່ອນ​ພັນ​ທີ່​ມີ​ສີ­ນ້ຳ­ຕານປົນ​ຂຽວ​ຍາວ​ປະ­ມານ 45-50 ຊັງ​ຕີ​ແມັດ ປັກ​ລົງ​ໃນ​ຖັງ​ປັກ​ຊຳ ອາ­ຍຸ​ປະ­ມານ 1 ເດືອນ ກໍ່​ສາມາດ​ນຳ­ໄປ​ປູກ​ໄດ້.

ໄລ­ຍະ​ປູກ.

ໄລ­ຍະ​ປູກ​ທີ່​ນິ­ຍົມ​ກັນ​ໃນ​ປະຈຸ​ບັນ​ຄື: ປູກ​ໃນ​ລະ­ຫວ່າງ​ແຖວ 2-2,5  ແມັດ, ລະ­ຫວ່າງ​ຕົ້ນ 2-2,5 ແມັດ ຂຶ້ນ​ກັບ​ຄວາມ​ອຸ­ດົມ ສົມ­ບູນ​ຂອງ​ດິນ.

ການ​ໃສ່​ຝຸ່ນ.

ຄວນ​ໃສ່​ຝຸ່ນ​ບົ່ມ ຫລື ຝຸ່ນຄອກ​ເປັນ­ຕົ້ນ ໂດຍ​ໃສ່​ປະ­ມານ 500 ກິ​ໂລ​ຕໍ່​ໄລ່ ເນື່ອງ​ຈາກໄລ­ຍະ​ນີ້​ຫມາກ​ເຍົາ​ຍັງ​ມີ​ຜົນ​ຜະລິດ​ຕໍ່​ໄລ່​ຂ້ອນ​ຂ້າງ​ຕ່ຳ ຫລື ອາດຈະ​ໃຊ້​ຝຸ່ນ​ເຄ​ມີ 15-15-15 ອັດຕາ 10 ກິ​ໂລ​ຕໍ່​ໄລ່ ຮອງ​ພື້ນກ່ອນ​ປູກ ແລະ ຫລັງ​ເກັບ​ກ່ຽວ.

ພະ­ຍາດ ແລະ ແມງ­ໄມ້.

ພະ­ຍາດ​ທີ່​ພົບ​ໄດ້­ແກ່​ພະ­ຍາດໃບ​ຈຸດ, ພະ­ຍາດ​ຫມາກ​ເນົ່າ ແລະ ແມງ​ທີ່​ພົບ​ເຫັນ​ໄດ້­ແກ່​ໄຮ​ຂາວ, ເພ້ຍ​ແປ້ງ ແລະ ໄຮ​ແດງ ເນື່ອງຈາກ​ເປັນ​ໄລ­ຍະ​ເລີ່ມ​ຕົ້ນ​ຂອງ​ການ​ປູກ​ຫມາກ​ເຍົາຈິ່ງ​ບໍ່​ພົບ​ການ​ລະບາດ​ທຳ­ລາຍ​ຢ່າງ​ຮຸນ​ແຮງ.

ການ​ເກັບ​ກ່ຽວ.

ເນື່ອງ​ຈາກ​ຫມາກ​ເຍົາ​ສຸກ​ແກ່​ບໍ່​ພ້ອມ​ກັນ​ໃນ​ພວງ​ຫມາກ. ສະ­ນັ້ນ, ຈິ່ງ​ຕ້ອງ​ເກັບ​ກ່ຽວ ໂດຍໃຊ້​ແຮງ​ງານ​ຄົນເລີ່ມ​ເກັບ​ກ່ຽວໄດ້​ຕັ້ງ­ແຕ່​ຫມາກ​ສີ­ເຫລືອງ​ຈົນຫມາກ​ສີ­ດຳ.

ຜົນ​ຜະ­ລິດ.

ຂຶ້ນ​ຢູ່​ກັບ​ພັນ, ຄວາມ​ອຸ­ດົມສົມ­ບູນ​ຂອງ​ດິນ ແລະ ສະ­ພາບແວດ​ລ້ອມ ຖ້າ​ປັດ​ໄຈ​ດັ່ງ­ກ່າວ​ດີປີ​ທຳ​ອິດ​ຈະ​ໃຫ້​ຜົນ​ຜະ­ລິດ​ປະ­ມານ 100-360 ກິ​ໂລ​ຕໍ່​ປີ​ທີ 2 ແລະ ປີ​ຕໍ່ໆ​ໄປ ໂດຍ​ສະ­ເພາະຖ້າ​ມີ​ຊົນ­ລະ­ປະ­ທານ ແລະ ການບຳ­ລຸງ​ຮັກ­ສາ​ທີ່​ດີ.

ການ​ສະ­ກັດ​ນ້ຳ­ມັນ.

ເມັດ​ຂອງ​ຫມາກ​ເຍົາ​ນຳ­ໄປສະ­ກັດ​ນ້ຳ­ມັນ​ທີ່​ສາ­ມາດ​ໃຊ້​ກັບ​ເຄື່ອງ​ຈັກ​ກາ​ຊວນ​ທີ່​ມີ​ຮອບ​ຕ່ຳແທນ​ນ້ຳ­ມັນ​ກາ​ຊວນ​ໄດ້​ເຊັ່ນ: ເຄື່ອງ​ຈັກ­ສູບ­ນ້ຳ, ລົດ​ໄຖ​ຂະຫນາດ​ນ້ອຍ ປະ­ຈຸ​ບັນ​ມີ​ວິ­ທີ​ສະກັດ​ນ້ຳ­ມັນ 2 ແບບ​ຄື:

1.  ແບບ​ງ່າຍ: ໂດຍ​ນຳເມັດ​ຫມາກ​ເຍົາ​ມາ​ບົດ​ໃຫ້​ແຕກ ແລະ ຕາກ­ແດດ​ປະ­ມານ 1 ຊົ່ວໂມງ ແລ້ວ​ບີບ​ດ້ວຍ​ເຄື່ອງ​ບີບ​ອັດ ຕອງ​ດ້ວຍ​ຜ້າ​ຂາວ​ບາງໆ 2-3 ຊັ້ນ ຈະ​ໄດ້​ນ້ຳ­ມັນ ແລະ ປ່ອຍໃຫ້​ຕົກ​ຕະ​ກອນ 1-2 ຄືນ.

2.  ແບບ​ທີ່​ໃຊ້​ເຄື່ອງ​ບີບ​ອັດ: ເຄື່ອງ​ບີບ​ອັດ​ແບບ​ໄຮ​ໂດ​ລິກ​ຈະໄດ້​ນ້ຳ­ມັນ​ປະ­ມານ 20-25% ແລະ ເຄື່ອງ​ບີບ​ອັດ​ແບບ​ລະ­ບົບ ອັດ​ກຽວ​ຈະ​ໄດ້​ນ້ຳ­ມັນ​ປະ­ມານ 25-30% ແຕ່​ວິ­ທີ​ນີ້​ຈະ​ເຮັດ​ໃຫ້ນ້ຳ­ມັນ​ຕົກ​ຕະ​ກອນ​ຂ້ອນ​ຂ້າງຫລາຍ.