ສະພາບລວມຂອງການພັດທະນາວຽກງານປູກຝັງ

ພາຍຫຼັງ​ທີ່​ປະ​ເທດ​ຊາດ​ໄດ້​ສະຖາປະນາ​ເປັນ​ປະ​ເທດ ສາທາລະນະ​ລັດ ປະຊາທິປະ​ໄຕ​ປະຊາຊົນ ​ໃນ​ປີ 1975, ພັກ ​ແລະ ລັດຖະບານ ໄດ້​ຮ່ວມ​ກັບ​ປະຊາຊົນ ດຳ​ເນີນ​ການ​ປົກ​ປັກ​ຮັກສາ​ແລະ ສ້າງສາ​ປະ​ເທດ​ຊາດ ​ໂດຍ​ການ​ໃຊ້​ກົນ​ໄກ​ລວມສູນ ​ແຕ່​ສູນ​ກາງ​ລົງ​ຮອດ​ທ້ອງ​ຖີ່​ນ ​ໃນ​ນັ້ນ ຂະ​ແໜງ​ກະສິກຳ ​ແລະ ປ່າ​ໄມ້ ​ໄດ້​ປະກອບສ່ວນ​ຢ່າງ​ແຂງ​ແຮງ​ເຂົ້າ​ໃນ​ການ ​ຟື້ນ​ຟູ​ ​ແລະ ປັບປຸງ​ຊີ ວິດການ​ເປັນ​ຢູ່​ປະຊາຊົນ​ບັນດາ​ເຜົ່າ. ​ໃນ​ນັ້ນບັນຫາ​ຮີບ​ດ່ວນ​ແມ່ນ​ສຸມ​ໃສ່ ການ​ຜະລິດ​ສະບຽງ​ອາຫານ, ລັດຖະບານ​ໄດ້ ​ປຸກລະດົມ ​ແລະ ຂົນຂວາຍ​ປະຊາຊົນ​ ຟື້ນ​ຟູ​ນາ​ເຮື້ອ, ຊັບ​ຊ່າວ​ນາ​ໃໝ່, ​ກໍ່ສ້າງ​ເໝືອງ​ຝາຍຊົນ ລະປະທານ ​ເພື່ອຂະຫຍາຍການ​ປູກ​ເຂົ້າ ​ແລະ ພືດ​ຜັກ ​ເປັນ​ຂະ​ບວນ​ໃຫຍ່ ​ໃນ​ຂອບ​ເຂດ​ທົ່ວ​ປະ​ເທດ ຄຽງ​ຄູ່​ກັບ​ການ​ຫັນປ່ຽນ​ຮູບ​ແບບ​ການ​ຜະລິດ​ແບບ​ເອກະ​ເທດ, ກະ​ແຈກ​ກະຈາຍ ມາ​ເປັນ​ການ​ຜະລິດ​ແບບ​ລວມ ໝູ່ສັງຄົມ​ນິຍົມ ​ເທື່ອ​ລະ​ກ້າວ ​ເຊັ່ນ: ຫັນ​ຈາກ​ການ​ວານ​ແຮງ​ງານ ມາ​ເປັນ​ການ​ແລກປ່ຽນ​ແຮງ​ງານ ​ແລະ ການ​ເປັນ​ສະຫະກອນ​ເທື່ອ​ລະ​ກ້າວ ​ໃນ​ບໍລິ​ເວນ​ທີ່​ມີ​ເງື່ອນ​ໄຂ ​ໄປ​ພ້ອມ​ກັບ​ການ​ສ້າງ​ຕັ້ງ​ນິຄົມ​ກະ​ເສດ​ຂອງ​ລັດ. ​ໃນ​ປີ 1979, ມີ​ສະຫະກອນ​ກະ​ເສດ ​ເຖິງ 1.800 ຫົວໜ່ວຍ​ແລະ ນິຄົມ​ກະ​ເສດ​ຈຳນວນ​ໜຶ່ງ; 85% ຂອງ​ພົນລະ​ເມືອງ (3,2 ລ້ານ​ຄົນ) ​ເຮັດ​ການ​ຜະລິດ​ກະສິກຳ, ໃນ​ນັ້ນ 1/3 ຂອງ​ພົນລະ​ເມືອງ​ຍັງ​ເຮັດ​ໄຮ່​ປູກ​ເຂົ້າ; ​​ເນື້ອ​ທີ່​ນາ​ປູກ​ເຂົ້າ 732.000 ​ເຮັກຕາ (1980), ເນື້ອ​ທີ່​ປູກ​ເຂົ້​າ​ເນີນ​ສູງ 297.400​ ເຮັກຕາ (1980), ຜົນ​ຜະລິດ​ເຂົ້າລວມ 1,05 ລ້ານ​ໂຕນ ສະເລ່ຍຕໍ່ຫົວຄົນ 328 ​ກິໂລເຂົ້າເປືອກ ຕໍ່ຄົນ ຕໍ່ປີ ການ​ປູກ​ພືດ​​ແມ່ນ​ອາໃສ​ທຳ​ມະ​ຊາດ​, ຮອບວຽນການປູກພືດ ໂດຍສະເພາະແມ່ນເຂົ້າ ​ແມ່ນ​ປູກພຽງລະດູດຽວ, ສະພາບໂຄງ ລ່າງພື້ນຖານ ແລະ ເຕັກນິກເຕັກໂນໂລຊີຍັງມີຈຳກັດ.  ໄລຍະ​ນັ້ນ​, ​ລະບົບ​ການ​ຄຸ້ມ​ຄອງ​ວຽການ​ປູກຝັງ​ຍັງ​ຂາດ​​ເຄື່ອງມື​ຄຸ້ມ​ຄອງ​ມະຫາ​ພາກ, ນິຕິ​ກຳ, ລະບຽບ​ການ​ຕ່າງໆ ​ແລະບຸກຄະລາ​ກອນ​ຍັງ​ຈຳກັດ. ​​

ແຜນພັດທະນາ​ເສດຖະກິດ-ສັງຄົມ 5 ປີ ຄັ້ງ​ທີ I (1981-1985), ຂະ​ແໜງ​ເສດຖະກິດ ​ແລະ ກະສິກຳ ​ໄດ້​ຫັນ​ເຂົ້າ​ສູ່​ການ​ຄຸ້ມ​ຄອງຂອງ​ລັດ ​ໂດຍ​​ນຳ​ໃຊ້​ລະບົບ​ການ​ຄວບ​ຄຸມ​ລາຄາ ​ແລະເກື້ອກູນ, ຄຸ້ມ​ຄອງ​ການ​ຄ້າ​ເຂົ້າ​, ກຳນົດ​ເຂດ​ການ​ຜະລິດ. ໜ້າ​ທີ່​ລະດັບ​ໜຶ່ງ ຂອງ​ວຽກ​ງານ​ປູກຝັງ ​ແມ່ນ​ຊຸກຍູ້ການ​ຜະລິດ​​ສະບຽງ​ອາຫານ ​ແນ​ໃສ່​​ແກ້​ໄຂ​ຄວາມ​ຕ້ອງການ ຂອງ​ສັງຄົມ​ໃຫ້​ກຸ້ມ​ຕົນ​ເອງ, ​ມີ​ວັດຖຸ​ດິບ​ປ້ອນ​ອຸດສາຫະກຳ ​ແລະ ​ເປັນ​ສິນຄ້າ​ຂາ​ອອກ. ​ໃນ​ປີ 1981 ປະລິມານ​ເຂົ້າ​ໄດ້ເພີ່ມ​ຂຶ້ນ ພ້ອມ​ທັງ​ໄດ້​ເລີ່​ມ​ເຮັດ​ກະ​ເສດ​ສຸມ, ​ເພີ່ມຮອບວຽນການ​ປູກຝັງ, ​ເນື້ອ​ທີ່​ນາ​ໄດ້​ເພີ່ມ​ຂຶ້ນ 15% (ສະ​ເລ່ຍ ປີ 1976 ຫາ 1985), ​ໃນ​ນັ້ນ​ເນື້ອທີ່​ນາ​ໄດ້​ຮັບ​ນ້ຳ​ຊົນ​ລະປະທານເພີ່ມ​ຂຶ້ນ 2 ​ເທົ່າ, ຈຳນວນ​ເຄື່ອງ​ຈັກ ທີ່​ໃຊ້​ເຂົ້າໃນ​ການ​ປູກຝັງ​ເພີ່ມ​ຂຶ້ນ 5 ​ເທົ່າ​ຕົວ. ເຖິງ​ແມ່ນວ່າ ການຜະລິດກະສິກຳ ຈະມີການຂະຫຍາຍຕົວ ໃນລະດັບໃດໜຶ່ງກໍ່ຕາມ ແຕ່ລະບົບການຜະລິດໃນໄລຍະນັ້ນ ເຫັນວ່າຍັງບໍ່ແທດເໝາະກັບສະພາບ ຕົວຈິງ ​ເນື່ອງ​ຄວາມພ້ອມຈາກ​ກົນ​ໄກ​ການຄຸ້ມຄອງດຳ​ເນີນ​ຕາມ​ຮູບ​ແບບ​ລວມສູນ ​ອາດຍາສິດບໍລິຫານ​ເກື້ອກູນ. ດັ່ງນັ້ນ, ບັນດາ​ຄາດໝາຍ ​ແລະ ໜ້າ​ທີ່​ວາງ​ອອກ ບໍ່​ມີ​ປະສິດທິ​ຜົນ, ສ້າງ​ຄວາມ​ເສຍ​ຫາຍ​ໃຫ້​ລັດ​ ​ແລະປະຊາຊົນ.

ໃນ​ປີ 1986 ກອງ​ປະຊຸມ​ໃຫຍ່ ຄັ້ງ​ທີ IV ຂອງ​ພັກ ​ໄດ້​ວາງ​ທິດ​ທາງພັດທະນາປະ​ເທດ ຕາມ​ກົນ​ໄກ​ເສດຖະກິດຕະຫຼາດ ​ແລະ ນຳ​ໃຊ້​ຫຼາຍ​ພາກສ່ວນ​ເສດຖະກິດ ​ໃນ​ການ​ສ້າງສາ​ພັດທະນາ​ປະ​ເທດ​ຊາດ.​​ ແຜນພັດທະນາ​ເສດຖະກິດ-ສັງຄົມ ຄັ້ງ​ທີ II ​ໄດ້​ກຳນົດ​ເອົາ​ການ​ຜະລິດ​ກະສິກຳ ​ເປັນ​ບູລິ​ມະ​ສິດ​ອັນ​ດັບ​ໜຶ່ງ ​ເພື່ອ​ແກ້​ໄຂ​ທັນ​ຍາ​ຫານ ​ແລະ ອາຫານ​ໃຫ້​ໄດ້​ຢ່າງ​ໜັກ​ແໜ້ນ. ກອງ​ປະຊຸມ​ກະສິກໍາ-ປ່າ​ໄມ້ຄັ້ງ​ທີ I (ເດືອນ 6 ປີ 1988 )​ ​ໄດ້​ກຳນົດ​ເອົາ ກະສິກຳ ​ເປັນ​ສະໜາມຮົບ​ນ້ຳ​ເບີໜຶ່ງ ​​ໂດຍ​ນັ້ນ​ໃສ່ ການ​ກໍ່ສ້າງ​ພື້ນຖານ​ໂຄງ​ລ່າງ, ຊົນລະປະທານ ​ແລະ ຮູບ​ແບບ​ການ​ຜະລິດທີ່​ມີ​ການ​ນຳ​ໃຊ້ ​ເຕັກນິກ​ກະ​ເສດ​ສຸມ​ເພີ່ມ​ສະມັດ​ຕະພາບ ​ແລະ ​ເພີ່ມ​ທະວີ ການ​ຍຸດຕິ​ການ​ຖາງ​ປ່າ​ເຮັດ​ໄຮ່. ຫັນ​ຈາກ​ກະສິກຳ​ທຳ​ມະ​ຊາດ ​ເປັນ​ການ​ກະສິກຳ ທີ່​ຜະລິດ​ສິນຄ້າ ຕາມ​ກົນ​ໄກ​ຕະຫຼາດ ທີ່​ມີ​ການ​ນຳພາ​ຂອງ​ພັກ ​ແລະ ນະ​ໂຍບາຍຂອງ​ລັດ.

ໄລຍະ ປີ 1996 ມາ​ເຖິງ​ປະຈຸ​ບັນ, ການ​ຄຸ້ມ​ຄອງ​​ວຽກ​ງານ​ປູກຝັງ ໄດ້​ຫັນ​ສູ່​ລະ ບຽບ​ກົດໝາຍເທື່ອລະກ້າວ ແບບແຜນວິທີເຮັດວຽກໄດ້ມີການປັບປຸງເຂົ້າສູ່ລະບົບ ມີຕົວເລກຄາດໝາຍສູ້ຊົນ ຊຶ່ງໃນນັ້ນກະຊວງ ກະສິກໍາ ແລະປ່າໄມ້ ໄດ້ຜັນຂະຫຍາຍນະໂຍບາຍ ແລະ 8 ແຜນງານ ບູລິມະສິດຂອງລັດຖະບານ ມາເປັນ 6 ແຜນງານຂອງກະຊວງ ເຊິ່ງໃນນັ້ນຂະແໜງປູກຝັງ ໄດ້ຮັບຜິດຊອບ 2 ແຜນງານໃຫຍ່ ຄື ຜະລິດສະບຽງອາຫານ ແລະຜະລິດເປັນສິນຄ້າ. ແຕ່ ປີ 1990 ເປັນຕົ້ນມາ ການຜະລິດສະບຽງ ໄດ້ມີບາດກ້າວຂະຫຍາຍ ຕົວຢ່າງວ່ອງໄວ ເຮັດໃຫ້ປະເທດຂ້າມຜ່ານ ຈາກປະເທດ ຂາດເຂີນສະບຽງ ກາຍເປັນປະເທດສາມາດກຸ້ມກິນ ດ້ານສະບຽງອາຫານ ສາມາດຕອບ ສະໜອງການຊົມໃຊ້ ພາຍໃນປະເທດ ແລະເປັນໜໍ່ແໜງ ໃນການຜະລິດ ເພື່ອສົ່ງອອກຈຳນວນໜຶ່ງ. ເນື່ອງຈາກມີການນຳໃຊ້ແນວພັນປັບປຸງ ຢ່າງກ້ວາງຂວາງໃນເຂດພາກກາງ ແລະພາກໄຕ້, ການນຳໃຊ້  ແນວພັນປັບປຸງໃນ ນາປີ 65 ຫາ 80%, ນາແຊງ 100%. ການຂະຫຍາຍຕົວຂອງ ຊົນລະປະທານ ຫຼາຍກ່າວ 100% ມີກະທົບທາງດ້ານປັດໃຈການຜະລິດອື່ນໆເຊັ່ນ: ຝຸ່ນເຄມີ, ຢາປາບສັດຕູພືດ ແລະການປ້ອງກັນພືດແບບປະສົມປະສານ. ປັດຈຸ​ບັນ​ຂະ​ແໜງ​ປູກຝັງ ​ໄດ້​​ຈັດ​ຕັ້ງ​ ​ແລະຜັນ​ຂະຫຍາຍມະຕິ​ກອງ​ປະຊຸມ​ໃຫຍ່ ຄັ້ງ​ທີ IX ຂອງ​ພັກ, ແຜນພັດທະນາ​ເສດຖະກິດ-ສັງຄົມ ຄັ້ງ​ທີ VII (2010-2015), ກໍ​ຄື​ຜັນ​ຂະຫຍາຍ​ຈັດ​ຕັ້ງ​ປະຕິບັດ​ມະຕິ​ກອງ​ປະຊຸມ ຄັ້ງ​ທີ IV ຂອງ​ອົງຄະ​ນະ​ພັກ​ກະຊວງ​ກະສິກຳ ​ແລະປ່າ​ໄມ້, ຂະແໜງການປູກຝັງ​ໄດ້​ເອົາ​ໃຈ​ໃສ່ ຄຸ້ມ​ຄອງ​ມະຫາ​ພາກ ກ່ຽວ​ກັບ​ການ​ປູກຝັງ, ກະສິກຳ​ສະອາດ, ການ​ປ້ອງ​ກັນພືດ​ ​ແລະກັກ​ກັນພືດ ​ສ້າງ​ເງື່ອນ​ໄຂ​ອຳນວຍ​ຄວາມ​ສະດວກ ​ໃນ​ການ​ພັດທະນາ​ວຽກ​ງານ​ປູກຝັງ​ ​ໃນ​ຂອບ​ເຂດ​ທົ່ວ​ປະ​ເທດ, ເພື່ອ​ຮັບປະກັນ​ໃຫ້​ແກ່​ການ​ຜະລິດ​ພືດ​ສະບຽງ​ອາຫານ ​ແລະຜະລິດ​ພືດເປັນ​ສິນຄ້າໃຫ້​ໄປ​ຕາມ​ເປົ້າ​ມາຍ​ທີ່​ວາງ​ໄວ້