ດິນແດນນະຄອນວຽງຈັນໄດ້ມີມາແຕ່ດົນນານ,
ແຕ່ ນະຄອນວຽງຈັນ ປະກົດຕົວຂື້ນ ລະຫວ່າງ ພ.ສ. 236 ແລະ ກາຍເປັນ ນະຄອນຫຼວງວຽງຈັນ ເມື່ອປີ ຄ.ສ. 1560. ໃນໄລ ຍະປະຫວັດສາດອັນຍາວນານນັ້ນ ວຽງຈັນ ມີທັງໄລຍະຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ, ປະຊາຊົນຮົ່ມເຢັນເປັນສຸກ,
ມີທັງໄລຍະຂົມຂື່ນ ຖືກທຳລາຍເຜົາຜານ ແລະ ຕົກເປັນເມືອງຂື້ນ ຂອງ ສັກດີນາ ຕ່າງດ້າວ, ຈັກກະພັດຕ່າງແດນ. ໄລຍະທີ່ວຽງຈັນມີຄວາມສະຫວ່າງແຈ້ງກ່ວາໝູ່ ແມ່ນໄລ ຍະແຕ່ປີ 1975
ມາເຖິງປະຈຸບັນ ເຊິ່ງເປັນໄລຍະທີ່ມີ ພັກປະຊາຊົນ ປະຕິວັດລາວ ນຳພາ,
ປະເທດລາວ ເປັນເອກະລາດ ມີປະຊາທິປະໄຕ,
ມີຄວາມ ເປັນເອກະພາບ ປະຊາຊົນລາວ ທັງຊາດ ກໍ່ຄື ຊາວນະຄອນ ຫຼວງວຽງຈັນ ໄດ້ເປັນເຈົ້າຂອງປະເທດຊາດ ຢ່າງແທ້ຈິງໄດ້ ທຸ່ມເທ ສະຕິປັຍາ, ວັດຖຸປັດໃຈ ເຂົ້າໃນພາລະກິດ ປົກປັກຮັກສາ ແລະ ພັດທະນາ ນະຄອນ ຫຼວງອັນແສນຮັກຂອງຕົນ.
ວຽງຈັນກ່ອນເປັນເມືອງຫລວງຂອງອານາຈັກລາວລ້ານຊ້າງ (ຄສ 1560 )
ວຽງຈັນເປັນເມືອງເກົ່າແກ່ຂອງລາວ, ຕັ້ງຢູ່ແຄມໂຫລ້ງແມ່ນ້ຳຂອງ, ພາກກາງ ຕາມປະຫວັດສາດ ໄດ້ຊີ້ໃຫ້ເຫັນວ່າ: ໄດ້ມີມະນຸດອາໄສ ຢູ່ບໍລິເວນນີ້
ມາ ຫຼາຍພັນປີ, ຊຶ່ງ ໄດ້ຄົ້ນພົບ ກະດູກ, ເຄື່ອງມືທຳມາຫາກິນເຮັດດ້ວຍຫີນ, ທອງແດງ, ເຫຼັກ, ດິນເຜົາ ຢູ່ຫຼາຍແຫ່ງ; ຕາມບົດຄົ້ນຄ້ວາບູຮານນະຄະດີ ຂອງ ຫຼາຍທ່ານ ໄດ້ຢັ້ງຢືນວ່າ ແມ່ນຊົນ ເຜົ່າ ແອສໂຕຣ ເຊຽ (Astron໙sien), ຊຶ່ງແມ່ເຜົ່າດຽວກັບ ຄົນອິນໂດເນເຊຍ (Indonesie) ຊຶ່ງຕໍ່ມາ ໄດ້ ກາຍມາ ເປັນກຸ່ມເຜົ່າລາວເທິງ ເປັນຜູ້ມາຢູ່ກ່ອນເພີ່ນ ຊຶ່ງນັກຄົ້ນຄ້ວາມະນຸດສາດ ຮຽກວ່າ: ເຜົ່າ “ ເວດາ, ລະວ້າ,ຈາມ, ເຈືອງ, ຂອມຕ່າງໆ.” ໄດ້ຢູ່ມາກ່ອນ ແລ້ວກ່ວາ 4.000 ປີ, ຈາກນັ້ນ ມາແມ່ນເຜົ່າ ລາວໄທ ຫຼື ໄທລາວ ໄດ້ເຂົ້າມາ ຢູູູ່ກ່ວາ 2.000 ປີ , ຕາມມາ ແມ່ນ ເຜົ່າມອນ ທີ່ໄດ້ນຳເອົາ ສາ ສະໜາ ພຸດ ເຂົ້າມາ. ໄດ້ພິມອອກ ໃນໜັງສືພິມ ໂຈນາລ ອ໋ອຟ ເຊົ້າທ ອິສ ເອເຊຍ ອາຄີອໍເລີຈີ ສະບັບທີ 27 ປີ 2007 ( Journal of south east Asia Archeology 27, 2007) ບວກກັບການ ຄົ້ນຄວ້າຂອງນັກຊ່ຽວຊານ ສາກົນອື່ນໆ ຈຶ່ງພໍສະຫຼຸບໄດ້ວ່າ:
- ຊິ້ນສ່ວນເຄື່ອງມືທີ່ເກົ່າແກ່່ກ່ວາໝູ່ນັ້ນ ແມ່ນມາຈາກເຜົ່າ (Austronesien), ພວກ ເຂົາໄດ້ຖື ຮີດຄອງຜີ ແລະ ໄດ້ມາຢູ່ກ່ອນເພິ່ນ.
- ຖັດຈາກນັ້ນມາກໍ່ໄດ້ຄົ້ນພົບ ທາດ, ວັດ, ວັດສະດຸກໍ່ສ້າງ ແລະ ເຄື່ອງໃຊ້ສອຍ ທີ່ເປັນດິນເຜົານັບທັງເຄື່ອງມືກະສິກຳ ແລະ ອາວຸດ ທີ່ເຮັດດ້ວຍ ທອງ ແລະເຫຼັກ ຈຶ່ງສັນນິຖານວ່າ ເປັນຂອງ ໄທ-ລາວ ທີ່ມາດຳລົງຊີວິດຢູ່ທີ່ນີ້ມາໄດ້ກ່ວາ 2000 ປີແລ້ວ. ສ່ວນສິ່ງກໍ່ສ້າງ ແລະ ວີຈິດສິນທີ່ເຮັດດ້ວຍໄມ້ ແມ່ນ ບໍ່ເຫັນເພາະອາຍຸ ບໍ່ຍາວນານ.
- ຊິ້ນສ່ວນວັດຖຸບູຮານ ທີ່ຄົ້ນພົບໃນເວລາຖັດມາ ສ່ວນຫຼວງຫຼາຍແມ່ນ ຂອງເຜົ່າມອນ (ທະວາຣະວະດີ) ທີ່ມາຈາກປະເທດພະມ້າ ແລະ ອິນເດຍ ຫຼັງ ຄຣິດຕະສັກ ກະລາດ, ເພິ່ນໄດ້ຄົ້ນພົບເຄື່ອງເຫຼົ່ານີ້ ໃນພື້ນວັດ ແລະ ທາດທີ່ເກົ່າແກ່ຕ່າງໆ ໃນວຽງຈັນ ແລະ ເຂດນອກ. ຊາວມອນນີ້ໄດ້ ເຂົ້າມາລາວ ໃນສະຕະວັດທີ 5 - 7. ຕໍ່ມາກໍ່ມີຊາວຂະເໝນ ຂຶ້ນມາຢູ່ດິນແດນແຫ່ງນີ້ ບາງໄລຍະຮ່ວມ ກັບຊາວມອນ.
ຕຳນານຂອງ ຂຸບູລົມກ່າວວ່າ: ລາວເດີມມາຈາກ ພູອັນໄຕ ໃນມົງໂກລີ 3.000 ປີ ກ່ອນ ພຸດທະສັກກະລາດ, ຈາກນັ້ນ 500 ປີ. ລາວພວກນີ້ ໄດ້ທະ ຍອຍກັນລົງໄປຕາມ ແມ່ນ້ຳ ສາລະເວນ (ເປັນໄທໃຫຍ່), ແມ່ນ້ຳເຈົ້າພະຍາ (ເປັນໄທສະຫຍາມ), ແມ່ນ້ຳແດງ (ເປັນໄທດຳ ໄທແດງ) ແລະ ແມ່ນ້ຳຂອງ (ເປັນຄົນລາວ ມາເຖິງທຸກວັັນນີ້).
- ຕາມຄຳເຫັນຂອງ ສົມເດັດເຈົ້າມະຫາອຸປະຣາດ ເພັດຊະລາດ ຣັດຕະນະວົງສາ ເວົ້າວ່າ: “ຊາດລາວເປັນຊາດທີ່ໃຫຍ່ ແລະ ເກົ່າແກ່ຊາດ ໜຶ່ງໃນ ໂລກນີ້ ທັງເປັນ ຊາດທີ່ີ່ເຄີຍ ມີຄວາມຮຸ່ງເຮືອງມາແຕ່ກ່ອນອີກດ້ວຍ”.
- ຕາມຫຼັກຖານໃນພົງສາວະດານຈີນ 2.200 ປີ ກ່ອນພຸດທະສັກກະລາດມາແລ້ວ, ຊາວຈີນຮ້ອງລາວ ວ່າ “ມົງໃຫຍ່” ຊຶ່ງມີພູມລຳເນົາ ຢູ່ຕາມແມ່ນ້ຳ ຢາງຊີກຽງ ໃນປະເທດ ຈີນ ເວລານັ້ນ ກໍ່ເປັນສະໄໝດຽວກັບຄາວສ້າງປະເທດ ເອຢິບ ສະໄໝບູຮານ ຄື ສ້າງເຈດີ ‘ ປີຣາມີດ’ ແລະ ນະຄອນ ບາບີລອນ ແຫ່ງປະເທດ ‘ ກັນລະເດ’. ພາຍຫຼັງນັ້ນມາ, ຊາວຈີນ ຈຶ່ງເອີ້ນເ ຮົາວ່າ "ລາວ". ຕາມການຄົ້ນຄວ້າຂອງ ທ່ານ ມີເເຊ ໂລຣິຢາ (Michel Lorrillard) ວ່າ: ແຕ່ສະຕະວັດ ທີ 1 ມາ ເຜົ່າໄທ-ລາວ ໄດ້ອົບພະຍົບ ຈາກພາກໃຕ້ຂອງຈີນ ລົງມາຕາມແມ່ນ້ຳຂອງ ຈົນ ເຖິງ ຈຳປາສັກ ແລ້ວເຂົ້າມາແທນທີ່ຊົນ ເຜົ່າ ຂອມ ທີ່ຍ້າຍໜີໄປຢູ່ເຂດພູດອຍ.
ຈາກສິ່ງທີ່ໄດ້ກ່າວມາຂ້າງເທິງນີ້ ຈຶ່ງສັນນິຖານໄດ້ວ່າ: ວຽງຈັນ ໄດ້ກາຍ ເປັນ ບ້ານ ມາ ແລ້ວ ກ່ວາ 2.000 ປີ.
ປຶ້ມປະຫວັດສາດຂອງ ດຣ.ສຸເນດ ໂພທິສານ ໄດ້ສະຫຼຸບໃນໜ້າທີ 29 ວ່າ: “ ສັງຄົມຊົນເຜົ່າ ໃນລຸ່ມແມ່ນ້ຳຂອງ ມີວັດທະນະທຳ ຮີດຄອງປະເພນີແບບ ປະຖົມປະຖານເປັນຂອງ ຕົນ ແລະ ມີຄວາມຈະເລີນຢ່າງມາກມາຍ ໃນຫຼາຍໆດ້ານແລ້ວ ກ່ອນຈະໄດ້ຮັບເອົາວັດທະນະທຳຈາກ ອິນເດຍ ແລະ ຈີນ ຄື ຮູ້ຈັກປູກເຂົ້ານາດຳ ເປັນອາຊີບ, ສຳຄັນຮູ້ຈັກປັ້ນດິນເຜົາ
ແລະ ລະບາຍສີ,
ຮູ້ຜະລິດເຄື່ອງມືຈາກທອງສຳລິດແລະເຫຼັກ, ມີຄວາມຊຳນານ ໃນການເດີນ ເຮືອຕາມລຳແມ່ນ້ຳຂອງ, ຮູ້ຜະລິດເຄື່ອງນຸ່ງຫົ່ມ ແລະ ຮູ້ສ້າງເຮືອນຮ້ານ ທີ່ມີກ້ອງຕະລ່າງສູງເພື່ອຫຼີກນ້ຳຖ້ວມ. ດ້ານສັງຄົມຮູ້ນ້ບຖືຫົວໜ້າເຜົ່າ ຂອງ ຕົນ ເປັນຜູ້ດຳເນີນການປົກຄອງ, ແຕ່ລະບ້ານ
ມີຫົວໜ້າບ້ານ. ດ້ານການເຊື່ອຖືແມ່ນນັບຖືຜີເຊັ່ນ:
ຜີພໍ່ ແມ່,
ຜີບັນພະບູລຸດ, ຜີຟ້າ (ແຖນ); ເຈົ້າ ແຫ່ງນ້ຳ (ນາກ); ເຈົ້າແຫ່ງແຜ່ນດິນ
(ຊ້າງ);
ເຈົ້າແຫ່ງ ອາກາດ (ຄຸດ)” (ໃນຍຸກນີ້ເປັນໄລຍະໄກເກີນໄປ)
ທີ່ບໍ່ສາມາດກຳນົດໄດ້ວ່າ: ຂອບ ເຂດຂອງ ເມືອງວຽງຈັນ ມີເນື້ອທີ່ກ້ວາງແຄບຊ່ຳໃດ, ມີຈັກບ້ານ, ມີພົນລະເຮືອນເທົ່າໃດ, ຜາສາດ ຣາຊະວັງຢູ່ໃສ ແລະ ອື່ນໆ ເພາະຂາດຂໍ້ມູນທັງໜ້າດິນ ແລະ ໃຕ້ດິນ.
ວຽງຈັນກ່ອນເປັນເມືອງຫລວງຂອງອານາຈັກລາວລ້ານຊ້າງ (ຄສ 1560 ) ວຽງຈັນເປັນເມືອງເກົ່າແກ່ຂອງລາວ, ຕັ້ງຢູ່ແຄມໂຫລ້ງແມ່ນ້ຳຂອງ, ພາກກາງ ຕາມປະຫວັດສາດ ໄດ້ຊີ້ໃຫ້ເຫັນວ່າ: ໄດ້ມີມະນຸດອາໄສ ຢູ່ບໍລິເວນນີ້
ມາ ຫຼາຍພັນປີ, ຊຶ່ງ ໄດ້ຄົ້ນພົບ ກະດູກ, ເຄື່ອງມືທຳມາຫາກິນເຮັດດ້ວຍຫີນ, ທອງແດງ, ເຫຼັກ, ດິນເຜົາ ຢູ່ຫຼາຍແຫ່ງ; ຕາມບົດຄົ້ນຄ້ວາບູຮານນະຄະດີ ຂອງ ຫຼາຍທ່ານ ໄດ້ຢັ້ງຢືນວ່າ ແມ່ນຊົນ ເຜົ່າ ແອສໂຕຣ ເຊຽ (Astron໙sien), ຊຶ່ງແມ່ເຜົ່າດຽວກັບ ຄົນອິນໂດເນເຊຍ (Indonesie) ຊຶ່ງຕໍ່ມາ ໄດ້ ກາຍມາ ເປັນກຸ່ມເຜົ່າລາວເທິງ ເປັນຜູ້ມາຢູ່ກ່ອນເພີ່ນ ຊຶ່ງນັກຄົ້ນຄ້ວາມະນຸດສາດ ຮຽກວ່າ: ເຜົ່າ “ ເວດາ, ລະວ້າ,ຈາມ, ເຈືອງ, ຂອມຕ່າງໆ.” ໄດ້ຢູ່ມາກ່ອນ ແລ້ວກ່ວາ 4.000 ປີ, ຈາກນັ້ນ ມາແມ່ນເຜົ່າ ລາວໄທ ຫຼື ໄທລາວ ໄດ້ເຂົ້າມາ ຢູູູ່ກ່ວາ 2.000 ປີ , ຕາມມາ ແມ່ນ ເຜົ່າມອນ ທີ່ໄດ້ນຳເອົາ ສາ ສະໜາ ພຸດ ເຂົ້າມາ. ໄດ້ພິມອອກ ໃນໜັງສືພິມ ໂຈນາລ ອ໋ອຟ ເຊົ້າທ ອິສ ເອເຊຍ ອາຄີອໍເລີຈີ ສະບັບທີ 27 ປີ 2007 ( Journal of south east Asia Archeology 27, 2007) ບວກກັບການ ຄົ້ນຄວ້າຂອງນັກຊ່ຽວຊານ ສາກົນອື່ນໆ ຈຶ່ງພໍສະຫຼຸບໄດ້ວ່າ:
- ຊິ້ນສ່ວນເຄື່ອງມືທີ່ເກົ່າແກ່່ກ່ວາໝູ່ນັ້ນ ແມ່ນມາຈາກເຜົ່າ (Austronesien), ພວກ ເຂົາໄດ້ຖື ຮີດຄອງຜີ ແລະ ໄດ້ມາຢູ່ກ່ອນເພິ່ນ.
- ຖັດຈາກນັ້ນມາກໍ່ໄດ້ຄົ້ນພົບ ທາດ, ວັດ, ວັດສະດຸກໍ່ສ້າງ ແລະ ເຄື່ອງໃຊ້ສອຍ ທີ່ເປັນດິນເຜົານັບທັງເຄື່ອງມືກະສິກຳ ແລະ ອາວຸດ ທີ່ເຮັດດ້ວຍ ທອງ ແລະເຫຼັກ ຈຶ່ງສັນນິຖານວ່າ ເປັນຂອງ ໄທ-ລາວ ທີ່ມາດຳລົງຊີວິດຢູ່ທີ່ນີ້ມາໄດ້ກ່ວາ 2000 ປີແລ້ວ. ສ່ວນສິ່ງກໍ່ສ້າງ ແລະ ວີຈິດສິນທີ່ເຮັດດ້ວຍໄມ້ ແມ່ນ ບໍ່ເຫັນເພາະອາຍຸ ບໍ່ຍາວນານ.
- ຊິ້ນສ່ວນວັດຖຸບູຮານ ທີ່ຄົ້ນພົບໃນເວລາຖັດມາ ສ່ວນຫຼວງຫຼາຍແມ່ນ ຂອງເຜົ່າມອນ (ທະວາຣະວະດີ) ທີ່ມາຈາກປະເທດພະມ້າ ແລະ ອິນເດຍ ຫຼັງ ຄຣິດຕະສັກ ກະລາດ, ເພິ່ນໄດ້ຄົ້ນພົບເຄື່ອງເຫຼົ່ານີ້ ໃນພື້ນວັດ ແລະ ທາດທີ່ເກົ່າແກ່ຕ່າງໆ ໃນວຽງຈັນ ແລະ ເຂດນອກ. ຊາວມອນນີ້ໄດ້ ເຂົ້າມາລາວ ໃນສະຕະວັດທີ 5 - 7. ຕໍ່ມາກໍ່ມີຊາວຂະເໝນ ຂຶ້ນມາຢູ່ດິນແດນແຫ່ງນີ້ ບາງໄລຍະຮ່ວມ ກັບຊາວມອນ.
ຕຳນານຂອງ ຂຸບູລົມກ່າວວ່າ: ລາວເດີມມາຈາກ ພູອັນໄຕ ໃນມົງໂກລີ 3.000 ປີ ກ່ອນ ພຸດທະສັກກະລາດ, ຈາກນັ້ນ 500 ປີ. ລາວພວກນີ້ ໄດ້ທະ ຍອຍກັນລົງໄປຕາມ ແມ່ນ້ຳ ສາລະເວນ (ເປັນໄທໃຫຍ່), ແມ່ນ້ຳເຈົ້າພະຍາ (ເປັນໄທສະຫຍາມ), ແມ່ນ້ຳແດງ (ເປັນໄທດຳ ໄທແດງ) ແລະ ແມ່ນ້ຳຂອງ (ເປັນຄົນລາວ ມາເຖິງທຸກວັັນນີ້).
- ຕາມຄຳເຫັນຂອງ ສົມເດັດເຈົ້າມະຫາອຸປະຣາດ ເພັດຊະລາດ ຣັດຕະນະວົງສາ ເວົ້າວ່າ: “ຊາດລາວເປັນຊາດທີ່ໃຫຍ່ ແລະ ເກົ່າແກ່ຊາດ ໜຶ່ງໃນ ໂລກນີ້ ທັງເປັນ ຊາດທີ່ີ່ເຄີຍ ມີຄວາມຮຸ່ງເຮືອງມາແຕ່ກ່ອນອີກດ້ວຍ”.
- ຕາມຫຼັກຖານໃນພົງສາວະດານຈີນ 2.200 ປີ ກ່ອນພຸດທະສັກກະລາດມາແລ້ວ, ຊາວຈີນຮ້ອງລາວ ວ່າ “ມົງໃຫຍ່” ຊຶ່ງມີພູມລຳເນົາ ຢູ່ຕາມແມ່ນ້ຳ ຢາງຊີກຽງ ໃນປະເທດ ຈີນ ເວລານັ້ນ ກໍ່ເປັນສະໄໝດຽວກັບຄາວສ້າງປະເທດ ເອຢິບ ສະໄໝບູຮານ ຄື ສ້າງເຈດີ ‘ ປີຣາມີດ’ ແລະ ນະຄອນ ບາບີລອນ ແຫ່ງປະເທດ ‘ ກັນລະເດ’. ພາຍຫຼັງນັ້ນມາ, ຊາວຈີນ ຈຶ່ງເອີ້ນເ ຮົາວ່າ "ລາວ". ຕາມການຄົ້ນຄວ້າຂອງ ທ່ານ ມີເເຊ ໂລຣິຢາ (Michel Lorrillard) ວ່າ: ແຕ່ສະຕະວັດ ທີ 1 ມາ ເຜົ່າໄທ-ລາວ ໄດ້ອົບພະຍົບ ຈາກພາກໃຕ້ຂອງຈີນ ລົງມາຕາມແມ່ນ້ຳຂອງ ຈົນ ເຖິງ ຈຳປາສັກ ແລ້ວເຂົ້າມາແທນທີ່ຊົນ ເຜົ່າ ຂອມ ທີ່ຍ້າຍໜີໄປຢູ່ເຂດພູດອຍ.
ຈາກສິ່ງທີ່ໄດ້ກ່າວມາຂ້າງເທິງນີ້ ຈຶ່ງສັນນິຖານໄດ້ວ່າ: ວຽງຈັນ ໄດ້ກາຍ ເປັນ ບ້ານ ມາ ແລ້ວ ກ່ວາ 2.000 ປີ.
ປຶ້ມປະຫວັດສາດຂອງ ດຣ.ສຸເນດ ໂພທິສານ ໄດ້ສະຫຼຸບໃນໜ້າທີ 29 ວ່າ: “ ສັງຄົມຊົນເຜົ່າ ໃນລຸ່ມແມ່ນ້ຳຂອງ ມີວັດທະນະທຳ ຮີດຄອງປະເພນີແບບ ປະຖົມປະຖານເປັນຂອງ ຕົນ ແລະ ມີຄວາມຈະເລີນຢ່າງມາກມາຍ ໃນຫຼາຍໆດ້ານແລ້ວ ກ່ອນຈະໄດ້ຮັບເອົາວັດທະນະທຳຈາກ ອິນເດຍ ແລະ ຈີນ ຄື ຮູ້ຈັກປູກເຂົ້ານາດຳ ເປັນອາຊີບ, ສຳຄັນຮູ້ຈັກປັ້ນດິນເຜົາ
ແລະ ລະບາຍສີ,
ຮູ້ຜະລິດເຄື່ອງມືຈາກທອງສຳລິດແລະເຫຼັກ, ມີຄວາມຊຳນານ ໃນການເດີນ ເຮືອຕາມລຳແມ່ນ້ຳຂອງ, ຮູ້ຜະລິດເຄື່ອງນຸ່ງຫົ່ມ ແລະ ຮູ້ສ້າງເຮືອນຮ້ານ ທີ່ມີກ້ອງຕະລ່າງສູງເພື່ອຫຼີກນ້ຳຖ້ວມ. ດ້ານສັງຄົມຮູ້ນ້ບຖືຫົວໜ້າເຜົ່າ ຂອງ ຕົນ ເປັນຜູ້ດຳເນີນການປົກຄອງ, ແຕ່ລະບ້ານ
ມີຫົວໜ້າບ້ານ. ດ້ານການເຊື່ອຖືແມ່ນນັບຖືຜີເຊັ່ນ:
ຜີພໍ່ ແມ່,
ຜີບັນພະບູລຸດ, ຜີຟ້າ (ແຖນ); ເຈົ້າ ແຫ່ງນ້ຳ (ນາກ); ເຈົ້າແຫ່ງແຜ່ນດິນ
(ຊ້າງ);
ເຈົ້າແຫ່ງ ອາກາດ (ຄຸດ)” (ໃນຍຸກນີ້ເປັນໄລຍະໄກເກີນໄປ)
ທີ່ບໍ່ສາມາດກຳນົດໄດ້ວ່າ: ຂອບ ເຂດຂອງ ເມືອງວຽງຈັນ ມີເນື້ອທີ່ກ້ວາງແຄບຊ່ຳໃດ, ມີຈັກບ້ານ, ມີພົນລະເຮືອນເທົ່າໃດ, ຜາສາດ ຣາຊະວັງຢູ່ໃສ ແລະ ອື່ນໆ ເພາະຂາດຂໍ້ມູນທັງໜ້າດິນ ແລະ ໃຕ້ດິນ.
No comments:
Post a Comment
ສະແດງຄວາມຄິດເຫັນ ຫລື ຄຳຂອບໃຈ ເພື່ອເປັນກຳລັງໃຈໃຫ້ຄົນຂຽນ