ເມື່ອເວົ້າເຖິງການກະສິກຳຄົງຈະມີໜ້ອຍຄົນທີ່ບໍ່ຮູ້ວ່າແມ່ນຫຍັງ,
ແຕ່ກໍອາດຈະມີຫຼາຍຄົນບໍ່ທັນເຂົ້າໃຈວ່າການກະສິກຳມີຄວາມສຳຄັນຄືແນວໃດ?
ແນ່ນອນ ພວກເຮົາຍ່ອມຮູ້ດີວ່າການກະສິກຳແມ່ນຂະແໜງການທີ່ສຳຄັນ
ໃນພື້ນຖານເສດຖະກິດແຫ່ງຊາດຂອງພວກເຮົາ
ເປັນແຫຼ່ງຕອບສະໜອງອາຫານການກິນເຊັ່ນ: ເຂົ້າ, ຊີ້ນ, ປາ, ຜັກ, ໝາກໄມ້
ແລະອື່ນໆອີກ ໃຫ້ແຕ່ລະຄາບເຂົ້າໃນແຕ່ລະມື້ຂອງພວກເຮົາ
ຖ້າບໍ່ມີການກະສິກຳອາຫານການກິນກໍຈະບໍ່ມີ
ແລະຄົນເຮົາກໍຈະດຳລົງຊີວິດຢູ່ບໍ່ໄດ້,
ສັງຄົມຈະເກີດຄວາມວຸ້ນວາຍຄົນຈະລົ້ມຕາຍຍ້ອນຄວາມອຶດຫິວ
ແລະປະເທດຊາດຈະບໍ່ມີການພັດທະນາ, ທີ່ເປັນແນວນັ້ນ ກໍຍ້ອນ
ວ່າຄົນເຮົາຕ້ອງມີອັນກິນສາກ່ອນ
ຈິ່ງມີແຮງເຮັດວຽກທຳການຜະລິດປະດິດສ້າງ ຫຼື
ເຮັດໜ້າທີ່ການງານອື່ນໆໄດ້.
ດ້ວຍເຫດນີ້ເອງການກະສິກຳ ຈິ່ງແມ່ນຂະແໜງການອັນສຳຄັນທີ່ເກີດຂຶ້ນ
ແລະຂະຫຍາຍຕົວພ້ອມໆກັບການຂະຫຍາຍຕົວຂອງສັງຄົມມະນຸດ
ແມ່ນຂະແໜງການຜະລິດອັນໜຶ່ງທີ່ຊ່ວຍສ້າງຄວາມສີວິໄລໃຫ້ແກ່ສັງຄົມມະນຸດເຮົາ
ຜ່ານມາແລ້ວໃນປະຫວັດສາດ
ຊຶ່ງເອີ້ນວ່າຍຸກແຫ່ງຄວາມສີວິໄລກະສິກຳຍຸກແຫ່ງຄວາມສີວິໄລກະສິກຳໄດ້ແກ່ຍາວເປັນເວລາຫຼາຍຮ້ອຍປີ
ແລະໄດ້ສ້າງປັດໄຈອັນສຳຄັນຫຼາຍຢ່າງສຳລັບການຂ້າມຜ່ານສູ່ຍຸກແຫ່ງຄວາມສີວິໄລອຸດສາຫະກຳ.
ເຖິງວ່າຍຸກຄວາມສີວິໄລກະສິກຳໄດ້ຜ່ານພົ້ນໄປແລ້ວ
ແລະຍຸກແຫ່ງຄວາມສີວິໄລອຸດສາຫະກຳ ໄດ້ມີບົດບາດຄອບງຳ,
ແຕ່ການກະສິກຳກໍຍັງມີຖານະ
ແລະມີບົດບາດສຳຄັນຢູ່ບໍ່ໜ້ອຍຢູ່ໃນພື້ນຖານເສດຖະກິດຂອງປະເທດຊາດ
ຕ່າງໆກໍຄືເສດຖະກິດຂອງໂລກ.
ການກະສິກຳຍັງມີຖານະ ແລະມີບົດບາດສຳຄັນຢູ່ໃນຊູ່ມື້ນີ້
ກໍຍ້ອນວ່າປະຊາກອນໂລກໄດ້ ເພີ່ມຂຶ້ນຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ ແລະເພີ່ມໄວ ຂຶ້ນໆ
ແຕ່ເນື້ອທີ່ດິນທີ່ໃຊ້ສຳລັບການຜະລິດເພື່ອຕອບສະໜອງຄວາມຕ້ອງການຊ້ຳພັດຖືກຈຳກັດ.
ໃນສະຕະວັດທີ 20
ທີຜ່ານມາ
ເບິ່ງຄືວ່າໂລກໄດ້ມີການພັດທະນາບັນລຸຄວາມກ້າວໜ້າອັນວ່ອງໄວ
ແລະໜ້າອັດສະຈັນກາຍເປັນໂລກແກ່ງຍຸກຂໍ້ມູນຂ່າວສານ, ຍຸກດີຈີຕອນ
ແຕ່ວ່າຢູ່ໃນໂລກໜ່ວຍນີ້ຍັງມີຜູ້ເຮັດການຜະລິດກະສິກຳຫຼາຍກວ່າ 2
ຕື້ຄົນ ອັນທີ່ແປກປະຫຼາດທີ່ສຸດໃນຍຸກນີ້ແມ່ນຜູ້ທີ່ທຸກຍາກ,
ຂາດເຂີນເຄື່ອງກິນຂອງໃຊ້ຊ້ຳຜັດ ແມ່ນຜູ້ເຮັດການຜະລິດກະສິກຳນັ້ນເອງ
70% ຂອງຄົນທຸກຍາກຢູ່ໃນໂລກແມ່ນຜູ້ທີ່ຢູ່ໃນຊົນນະບົດ
ແລະເຮັດການຜະລິດກະສິກຳແບບທຳມະຊາດ ຄັນຊັ້ນເປັນຫຍັງຄົນເຫຼົ່ານັ້ນຈິ່ງທຸກຍາກ,
ແມ່ນການກະສິກຳບໍ່ເປັນຕົ້ນເຫດຂອງ ຄວາມທຸກຍາກ
ເປັນຫຍັງຄວາມກ້າວໜ້າທາງດ້ານວິທະຍາສາດ-ວິທະຍາການທີ່ລະເບີດຂຶ້ນໃນທ້າຍຂອງສະຕະວັດທີ
20 ຈິ່ງຜີກໜີຈາກຄົນເຫຼົ່ານັ້ນຫ່າງໄກອອກໄປເລື້ອຍໆ.
ຄຳຕອບຕໍ່ຄຳຖາມນີ້ມີຢູ່ບ່ອນວ່າ
ມີຫຼາຍຄົນບໍ່ທັນເຂົ້າໃຈກ່ຽວກັບບົດບາດສຳຄັນແຖວໜ້າຂອງການກະສິກຳ
ສະນັ້ນ
ຈິ່ງຕ້ອງຖາມຕື່ມວ່າຍ້ອຍຫຍັງຫຼາຍຄົນຈິ່ງບໍ່ທັນເຂົ້າໃຈກ່ຽວກັບບົດບາດສຳຄັນແຖວໜ້າຂອງການກະສິກຳ?.
ທັດສະນະຖືເບົາ ຫຼື
ເຫັນຄວາມສຳຄັນຂອງການກະສິກຳເປັນພຽງແຕ່ຂະແໜງສຳຮອງຂອງການພັດທະນານັ້ນ
ອາດຈະມາຈາກຄວາມຮັບຮູ້ທີ່ບໍ່ທັນເລິກເຊິ່ງກ່ຽວກັບເສັ້ນທາງ ຫຼື
ຮູບແບບຂອງການພັດທະນາບາງຄົນ ເບິ່ງຄວາມຈະເລີນຂອງປະເທດຕາ ເວັນຕົກ ຫຼື
ປະເທດທີ່ພັດທະນາ ແລ້ວຈຳນວນໜຶ່ງແບບເຜີນໆ ແລ້ວກໍຕີລາຄາວ່າ
ຄວາມຈະເລີນ ນັ້ນ ມາຈາກການປະຕິຮູບເສດຖະ ກິດ ໂດຍເລີ່ມຈາກການປະຕິຮູບ
ໂຄງສ້າງການຜະລິດໃຫ້ໄວເພື່ອ ຫັນເປັນອຸດສາຫະກຳ, ຖືການພັດ
ທະນາອຸດສາຫະກຳເປັນຈຸດສຸມ ຕິດພັນກັບການບໍລິການ,
ບາງປະເທດຢູ່ໃນເອີຣົບຕາເວັນຕົກໄດ້ບັງຄັບຊາວກະສິກອນໃຫ້ເຊົາປູກເຂົ້າ
ເພື່ອເອົາດິນນາມາປູກຫຍ້າລ້ຽງແກະເພື່ອນຳເອົາຂົນແກະໄປປ້ອນ
ອຸດສາຫະກຳຕ່ຳແຜ່ນ, ຈາກນັ້ນ ໄດ້ເຮັດໃຫ້ຊາວກະສິກອນສິ້ນເນື້ອປະດາຕົວຍ້ອນຂາດພາຫະນະການຜະລິດອັນພື້ນຖານ
(ຄືທີ່ດິນ)
ແລ້ວເຂົ້າໄປເຮັດວຽກເປັນກຳມະກອນຮັບຈ້າງໃນໂຮງງານອຸດສາຫະກຳ
(ຕໍ່ແຜ່ນຂົນແກະ).
ອັນນັ້ນ
ແມ່ນຂະບວນການທີ່ເກີດຂຶ້ນຈິງໃນປະຫວັດສາດ
ແລະເຮັດໃຫ້ປະເທດເອີຣົບຕາເວັນຕົກຈຳນວນໜຶ່ງກາຍເປັນປະເທດອຸດສາຫະກຳທີ່ຈະເລີນ
ຊຶ່ງບາງຄົນໄດ້ໃຫ້ທັດສະນະວ່າ: ມັນແມ່ນເສັ້ນທາງ ຫຼື
ຮູບການພັດທະນາອັນຖືກຕ້ອງທີ່ຄວນເຮັດ, ຈາກນັ້ນ
ຈິ່ງເກີດແນວຄິດທີ່ຖືເອົາການ
ເພີ່ມຜົນຜະລິດອຸດສາຫະກຳເປັນສິ່ງສຳຄັນຕົ້ນຕໍ;
ສ່ວນການກະສິກຳແມ່ນຈັດໄວ້ແຖວຫຼັງເປັນອັນດັບຮອງ
ເພື່ອປະຕິບັດໜ້າທີ່ຕອບສະໜອງສະບຽງອາຫານ ແລະ
ສະໜອງວັດຖຸດິບລາຄາຖືກໃຫ້ ອຸດສາຫະກຳ, ພ້ອມກັນນັ້ນ
ກໍສະໜອງແຮງງານໃຫ້ອຸດສາຫະກຳ.
ນັກເສດຖະສາດຈຳນວນຫຼວງຫຼາຍໃນປະຈຸບັນໄດ້ຕີລາຄາວ່າ:
ທັດທະນະດັ່ງກ່າວບໍ່ສອດຄ່ອງ ກັບສະພາບຄວາມເປັນຈິງຂອງຫຼາຍປະເທດ,
ມັນແມ່ນການຮຽນແບບ ຫຼື ລອກຮຽນແບບການພັດທະນາແບບກົນຈັກ ໂດຍຫວັງ
ວ່າເຮັດຄືແນວນັ້ນຈະພັດທະນາປະເທດຕົນໄດ້ໄວ ແລະອາດໄລ່ທັນປະເທດອື່ນ.
ເວົ້າສະເພາະປະເທດເຮົາ,
ຄວາມເຂົ້າໃຈທີ່ຖືກຕ້ອງຄວນຈະແມ່ນທັດສະນະຊີ້ນຳຂອງປະທານໄກສອນ
ພົມວິຫານ ຊຶ່ງໄດ້ຍົກໃຫ້ເຫັນກ່ຽວກັບການພັດທະນາປະເທດພວກເຮົາໄວ້ວ່າ:
ໜຶ່ງ:
ປະເທດເຮົາເປັນປະເທດກະສິກຳ, ຊາວກະສິກອນກວມເອົາສ່ວນໃຫຍ່ຂອງປະຊາກອນ,
ເຂົາເຈົ້າເປັນກຳລັງຫຼວງອັນໜຶ່ງຂອງການປະຕິວັດປົດປ່ອຍຊາດໃນເມື່ອກ່ອນ.
ມາໃນປະຈຸບັນຊາວກະສິກອນ ແລະຊົນນະບົດກໍຍັງ
ເປັນບ່ອນອີງຍຸດທະສາດໃນພາລະກິດປົກປັກຮັກສາ
ແລະສ້າງສາພັດທະນາປະເທດຊາດໄປສູ່ຈຸດໝາຍສັງຄົມນິຍົມ.
ສະນັ້ນ
ການພັດທະນາປະເທດເຮົາຕ້ອງເລີ່ມຈາກຊາວກະສິກອນ ແລະການກະສິກຳ,
ສ້າງການພົວ ພັນເສດຖະກິດລະຫວ່າງຊາວກະ ສິກອນກັບລັດ, ປຸກລະດົມ ແລະ
ຈັດຕັ້ງນຳພາຊາວກະສິກອນໃຫ້ເຂົ້າຮ່ວມຢ່າງກວ້າງຂວາງໃນ
ການຜະລິດກະສິກຳ ແລະໃຊ້ຊາວ ກະສິກອນເປັນເຈົ້າຊົນນະບົດ.
ສອງ: ຕ້ອງນຳເອົາຄວາມ
ກ້າວໜ້າທາງດ້ານວິທະຍາສາດເຕັກນິກເຂົ້າສູ່ການຜະລິດກະສິກຳເທື່ອລະກ້າວ,
ແນະນຳຊ່ວຍ ເຫຼືອຊາວກະສິກອນໃຫ້ອອກແຮງງານ
ແລະດິນດອນຢ່າງມີປະສິດທິຜົນດ້ວຍການເຮັດກະເສດສຸມ ເພີ່ມສະມັດຖະພາບ.
ສາມ:
ລົງທຶນຢ່າງເໝາະສົມ ແລະມີຈຸດສຸມໃນຂະແໜງການກະສິກຳ
ແລະການບໍລິການໃຫ້ແກ່ຊາວກະສິກອນ, ຫັນການກະສິ
ກຳໄປສູ່ການຜະລິດເປັນສິນຄ້າຕິດພັນກັບການນຳໃຊ້ໄມ້ງັດເສດຖະກິດຢ່າງມີໄຫວພິບ.
ສີ່ຖືການກະສິກຳເປັນແນວຮົບອັນດັບໜຶ່ງ
ແລະຖືຊົນນະບົດເປັນສະໜາມຮົບຕົ້ນຕໍ ສະນັ້ນ
ຕ້ອງສຸກກຳລັງແຮງສັງລວມຈາກພາຍໃນປະເທດ
ແລະການຊ່ວຍເຫຼືອກູ້ຢືມຈາກພາຍນອກເຂົ້າໃສ່ການພັດທະນາການກະສິກຳໃຫ້ຂະຫຍາຍຕົວຢ່າງແຂງແຮງ.
ທັດສະນະຊີ້ນຳດັ່ງກ່າວ
ແມ່ນຍຸດທະສາດການພັດທະນາເສດຖະກິດທີ່ສອດຄ່ອງກັບສະພາວະຄວາມເປັນຈິງທາງດ້ານເສດຖະກິດ-ສັງຄົມຂອງປະເທດການພັດທະນາຂະແໜງກະສິກຳກໍເພື່ອແກ້ໄຂບັນຫາຊາວກະສິກອນ
ຊຶ່ງເປັນຄົນສ່ວນໃຫຍ່ຂອງປະເທດ ຊຶ່ງໃນນັ້ນ
ກ່ອນອື່ນໝົດແມ່ນແກ້ໄຂບັນຫາການນຳໃຊ້ແຮງງານ
ແລະດິນດອນໃຫ້ມີປະສິດທິຜົນ,
ໃຫ້ຊາວກະສິກອນໄດ້ອອກແຮງງານຜະລິດເຕັມປ່ຽມ (ບໍ່ຫວ່າງງານຕາມລະດູການ)
ແລະມີລາຍໄດ້ຫຼາຍໆຂຶ້ນການກະສິກຳແມ່ນຂະແໜງການໜຶ່ງຂອງເສດຖະກິດ ແລະ ການພັດທະນາກະສິກຳໃຫ້ຂະຫຍາຍຕົວແມ່ນມີຄວາມສຳຄັນ
ແລະຈຳເປັນສຳລັບການພັດທະນາຂະແໜງອຸດສາຫະກຳ
ແລະບໍລິການກໍຄືການພັດທະນາປະເທດ ເຮົາເວົ້າລວມ.
No comments:
Post a Comment
ສະແດງຄວາມຄິດເຫັນ ຫລື ຄຳຂອບໃຈ ເພື່ອເປັນກຳລັງໃຈໃຫ້ຄົນຂຽນ