ການອະນຸລັກເຄື່ອງປ່າຂອງດົງ

ການ​ອະນຸລັກ​ເຄື່ອງ​ປ່າຂອງ​ດົງ

ສປປ. ລາວ ມີພື້ນທີ່ປ່າໄມ້ປົກຫຸ້ມ ປະມານ 39.7% - 49.1% ຂອງເນື້ອທີ່ ທັງໝົດຂອງປະເທດ ໂດຍອີງຕາມເງື່ອນທີ່ນຳໃຊ້ໂດຍ WB/Sida/GO Finland (2001). ລະບົບປ່າສະຫງວນແຫ່ງຊາດກວມພື້ນທີ່ເຖິງ 14% ຂອງເນື້ອທີ່ທົວປະເທດ ຫຼື ປະມານ 30,000 ຕາລາງກິໂລແມັດ ໄດ້ເປັນເສົາຄ້ຳທີ່ໝັ້ນຄົງ ສຳລັບການອະນຸລັກຊີວະນາໆພັນຂອງປະເທດ. ພື້ນທີ່ດັ່ງດ່າວ ໄດ້ຖືກນຳໃຊ້ໂດຍຊາວບ້ານຫຼາຍຮ້ອຍບ້ານ ທີ່ອາໄສ ແລະ ຢູ່ອ້ອມຮອບ ແລະ ພາກລັດກໍພົບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ ໃນການທີ່ຈະເອົາປະຊາຊົນໃນເຂດທີ່ກ່າວເຂົ້າຮ່ວມໃນການຄຸ້ມຄອງຈັດສັນ. ການມີເຄື່ອງປ່າຂອງດົງໃນເຂດເລົ່ານີ້ ເປັນເຫດຜົນໃຫ້ປະຊາຊົນເຂົ້າໄປເກັບ ສະນັ້ນ ເຄື່ອງປ່າຂອງດົງ ຈຶ່ງເປັນສິ່ງຈູງໃຈທີ່ເປັນທ່າແຮງສຳຄັນ ໃນການທີ່ຈະນຳເອົາເຈົ້າເຂົ້າມາມີສ່ວນຮ່ວມໃນການຄຸ້ມຄອງຈັດສັນ.

ການອະນຸລັກແບບພື້ນບ້ານ

ປະຊາຊົນຊາວຊົນນະບົດ ສາມາດພັນລະນາ ເຄື່ອງປ່າຂອງດົງ ທີ່ເຂົາເຈົ້າເກັບຈາກປ່າ, ຈາກປ່າເລົ່າ ແລະ ຫ້ວຍຮ່ອງຄອງບຶງ ເປັນຮ້ອຍໆຊະນິດ ໄດ້ຢ່າສະບາຍ (SomnasangF 1998; Foppes & Ketphanh, 2001). ແຫຼ່ງຄວາມຮູ້ອັນມະຫາສານເລົ່ານີ້ ເປັນພຽງໜຶ່ງ ໃນບັນດາລະບົບພື້ນບ້ານເທົ່ານັ້ນ ທີ່ມີການພັນທະນາ ແລະ ຮັກສາສືບທອດກັນມາໂດຍຊາວບ້ານ ເປັນຫຼາຍໆສັດຕະວັດແລ້ວ. ລະບົບຄວາມຮູ້ພື້ນບ້ານປະເພດອື່ນກໍມີ ດ້ານການຜະລິດກະສິກຳ, ການປູກເຄື່ອງປ່າຂອງດົງເປັນສວນ, ລະບົບການຈັດສັນຊັບພະຍາກອນ, ຄວາມເຊື່ອ, ຮີດຄອງ ແລະ ຮູບແບບການຄົ້ນຄິດ. ໃນເຂດຊົນນະບົດ ຄວາມຮູ້ກ່ຽວກັບການເກັບ ແລະ ການນຳໃຊ້ ເຄື່ອງປ່າຂອງດົງຍັງເປັນຮາກຖານສຳລັບການສຶກສາ ຂອງເດັກທຸກໆຄົນ ແລະ ຄວາມຮູ້ພື້ນບານກ່ຽວກັບການຜະລິດປ່າໄມ້ ກໍຍັງເປັນກ້ອນຄວາມຮູ້ອັນມະຫາສານຂອງທັງເພດຊາຍ ແລະ  ຍິງ (Hansen & JepoesenF 2004).

 ການອະນຸລັກຊີວະນາໆພັນ

ການອະນຸລັກ (Conservation) ແມ່ນແນວຄວາມຄິດງ່າຍໆ ແຕ່ຄົນເຮົາມັກເຂົ້າໃຈຜິດພາດຢູ່ສະເໝີ. ການອະນຸລັກ ແມ່ນມີຄວາມໝາຍງ່າຍໆຄື: ການນຳໃຊ້ຊັບພະຍາກອນແບບຍືນຍົງ ບໍ່ໃຫ້ຊັບພະຍາກອນເລົ່ານັ້ນຖືກດັບສູນ. ຄົນເຮົາຈຳນວນຫຼວງຫຼາຍ ມັກເຂົ້າໃຈວ່າ: ການອະນຸລັກ ແມ່ນການບໍ່ໃຫ້ນຳໃຊ້ຊັບພະຍາກອນເລົ່ານັ້ນ, ເຊິ່ງມັນບໍ່ເປັນຄວາມຈິງເລີຍ. ຖ້າເຮົາຕ້ອງການອະນຸລັກຊັບພະຍາກອນເຄື່ອງປ່າຂອງດົງ, ພວກເຮົາຈຳເປັນຕ້ອງນຳໃຊ້ຊັບພະຍາກອນເຄື່ອງປ່າຂອງດົງເລົ່ານັ້ນ ຢ່າງມີຂອບເຂດ ແລະ ມີຄວາມລະມັດລະວັງທີ່ສຸດ, ເພື່ອບໍ່ໃຫ້ມັນຖຶກທຳລາຍຈົນກ້ຽງ ຫຼື ສູນຫາຍໄປໝົດໂດຍບໍ່ມີວັນຫວນກັບ. ການອະນຸລັກບໍ່ແມ່ນການຫ້າມບໍ່ໃຫ້ນຳໃຊ້ຊັບພະຍາກອນເລົ່ານັ້ນ, ແຕ່ເປັນການນຳໃຊ້ແບບສະຫຼາດເພື່ອໃຫ້ພວກເຮົາໄດ້ນຳໃຊ້ຊັບພະຍາກອນເລົ່ານັ້ນໄດ້ຕະຫຼອດໄປ. ດັ່ງນັ້ນມັນຮຽກຮ້ອງໃຫ້ມີການເອົາໃຈໃສ່ ແລະ ຈັດຕັ້ງປະຕິບັດບັນດາກົດລະບຽບ ແລະ ກົດໝາຍຕ່າງໆຢ່າງເຂັ້ມງວດ, ຖ້າເຮັດໄດ້ແນວນັ້ຊັບພະຍາກອນທຳມະຊາດ ແລະ ລະບົບນິເວດວິທະຍາກໍຍັງຈະຮັກສາຄວາມອຸດົມສົມບູນໄວ້ໄດ້ໃນສະພາບດີ. ບັນດາຂໍ້ກຳນົດ, ກົດລະບຽບຕ່າງໆທັງໝົດທີ່ໄດ້ສ້າງຂຶ້ນມານັ້ນແມ່ນເພື່ອແນ່ໃສ່ເຮັດໃຫ້ການນຳໃຊ້ຊັບພະຍາກອນເລົ່ານັ້ນຍືນຍົງຕະຫຼອດໄປຮອດຊົ່ວລູກຊົ່ວຫຼານ.